ธรรมที่ทำให้เป็นพระอริยะ   เป็นหลักการที่พวกเธอต้องทำความเข้าใจในกฎของธรรมชาติของใครของมัน  ธรรมชาติที่ผันแปรเดินหน้าอยู่ตลอดเวลา  อุปมาเหมือนสิ่งที่มองไม่เห็นได้เอง  จึงคาดเดาไม่ได้  ภาษาธรรม  ที่บอกเอาไว้ว่า  อนิจจัง  ความไม่เที่ยง  หากเธอยังคาดหวัง  คาดเดา  แตะต้อง  เป็นเจ้าของในสิ่งไม่เที่ยง  ความไม่เที่ยงจึงเป็นผลปรุงแต่งตามมาของเธอ  คือ  ทำให้เกิดทุกข์  ทุกข์ของการพลัดพราก  ทุกข์ของความพอใจยอมรับในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ที่คาดเดาเอาไว้  ทุกข์ที่กักขังตนเอง  ภาษาธรรมบอกว่า  ทุกขัง  นั้นเอง  ทั้งสองสิ่งนี้มันไม่ใช่เรื่องของเธอ  เธอได้แค่พึ่งพาอาศัย  เป็นเพียงสิ่งที่เธอต้องเข้าใจให้ได้เอง  เธอถึงจะเข้าถึงคำในภาษาธรรมที่บอกเอาไว้ว่าเป็นอนัตตา  สิ่งที่ไม่มีเธอ  ไม่ใช่ของเธอ  เป็นสิ่งรู้  ตามธรรมชาติเท่านั้นเอง  เรียกว่าไตรลักษณ์  คือลักษณะสามอย่างที่หมุนวน  เป็นกฎเกณฑ์ของทุกชีวิต  ที่มีอยู่มาก่อน  เธอต้องรู้ในธรรมชาติตนเองให้เท่าทันเท่านั้นเอง  อย่าได้ลืมทางตนเอง  เพราะรู้อะไรไม่ใช่เธอ  สิ่งที่เป็นเธอนั้น  ไม่มี  ไม่รู้  เรื่องราวจึงหมดลง  สิ่งที่หมดลงที่  ไม่มี  ไม่รู้  ของเธอที่เข้าใจได้เองนั้นก็คือ  อนัตตา  ที่ไม่ใช่ภาษาที่ปรุงแต่งขึ้นมาตรงนี้

...โชคดี...%

สิ่งไม่เที่ยงที่ผันแปร   เป็นกฎข้อที่ 1  ที่จะนำเธอเข้าสู่กระแสธรรม  ที่ทำให้เป็นพระอริยะ  สิ่งแรกที่เธอต้องเข้าใจขึ้นเอง  จนเท่าทันได้ในสภาพความจริงของธรรมชาติตนเอง  ที่ต้องเริ่มต้นจากกาย  กายของเธอคือที่อาศัยของชีวิต  ชีวิต  อุปมาคือ  วิญญาณ  ได้เข้าสิงกาย  เกิดอารมณ์รองรับ  ความรู้สึก  อุปมาคือ  จิต  ที่มีคู่กับชีวิตมาตลอด  กายหรือร่างกายเธอนั้นคือที่อาศัย  เป็นโลกโลกหนึ่ง  ที่มีชีวิตและความรู้สึกได้เข้าไปอาศัยอยู่มากมาย  มีรูปทรงแตกต่างกันอยู่  เธอคือส่วนหนึ่งที่ได้เข้าไปอาศัยกายร่วมกับเขา  ความผันแปรไม่เที่ยงจึงเริ่มที่กายตนเอง  ที่จะต้องพิจารณาภายในกายตนเอง  รายละเอียดก็จะชี้  และสะกิดให้ดูในความซับซ้อนของภายในกายที่เป็นศูนย์รวมของโรค  และเป็นโลกโลกหนึ่ง  ที่เธอเข้าใจว่ากายนั้นเป็นเธอมาตลอด  แต่สิ่งที่เป็นกายนั้น  ไม่มีใครเป็นเจ้าของกายได้เลย  ความไม่เที่ยงที่ผันแปร  ที่มีเกิด  ที่แก่  ที่เจ็บ  ที่ตาย  จึงเป็นกฎข้องแรกที่ทุกคนต้องทำความเข้าใจถึงจะหลุดออกมาได้เอง  เห็นได้เองว่ากายนั้น  คือสิ่งที่เธอเพียงได้พึ่งพาอาศัยเท่านั้น

...โชคดี...%

ทุกข์ที่มีเธอ   ทุกข์ของเธอที่เข้าไปเป็นเจ้าของ  คือกฎข้อที่ 2  ที่เธอต้องเข้าใจให้ได้เอง  เพื่อจะนำเธอไปสู่ความเป็นพระอริยะ  ทุกข์คือทุกสรรพสิ่งทั้งหลายที่ผันแปร  ไม่ใช่เรื่องของเธอ  เธอต้องทำความรู้แจ้งเรื่องภายในและภายนอกไปพร้อมกันกับความรู้สึกของเธอ  สิ่งที่มี  ที่รู้  ที่เกิดขึ้น  ตั้งอยู่  และดับลง  เป็นสิ่งมี  ที่มีอยู่เนืองๆ  หมุนวนต่อเนื่องไม่ได้หมดไปไหน  สิ่งรู้ตามธรรมชาติของเธอ  ที่รู้สึกได้อยู่ตลอดเวลา  หมุนวนอยู่เนืองๆ  ซ้ำๆ  ไม่มีใครเป็นเจ้าของ  หากเธอไม่เท่าทัน  ความทุกข์ก็จะผูกรัดในใจของเธอ  สิ่งที่ผูกรัดเธอก็คือผล  ที่เธอปรุงแต่งกับโลกขึ้นแล้วกับเรื่องราวที่ไม่ใช่เรื่องของเธอเลย  เธอจงค้นหาตัวตนของเธอในกฎข้อที่ 1  สิ่งไม่เที่ยงที่ผันแปร  ดูภายในกายตนเอง  รู้ที่ไม่ใช่เธอ  จะรู้อะไรก็ไม่ใช่เธอ  เธอนั้น  ไม่มี  ไม่รู้  เรื่องราวจึงหมดลง  อย่าลืมทางตนเอง  เธอคือผู้อาศัยเรื่องทุกข์ที่มี  เกิดขึ้น  ตั้งอยู่  ดับลง  เป็นเพียงเครื่องอยู่กับสภาพธรรมตรงนั้น  ถึงที่สุดแล้ว  สภาพทุกอย่างก็จางหายไป  พลัดพรากจากไป  ความไม่เที่ยงผันแปรทุกสรรพสิ่ง  จึงไม่ใช่สิ่งที่เป็นเธอ

...โชคดี...%

ไม่มีอนัตตา   อนัตตาที่เธอเรียนรู้มา  เธอเข้าใจได้หรือยัง  เป็นสิ่งที่เธอปรุงแต่งได้  แต่การชี้  และสะกิดของผู้บรรยาย  จะชี้ให้ดู  ไม่มีอนัตตา  ทุกสรรพสิ่งหายไปในความรู้สึกของตนเอง  สิ่งไม่เที่ยงที่ผันแปรยังดำเนินต่อไป  มีเพียงตนเองเท่านั้นที่เห็นได้  อนัตตาสิ่งที่ไม่มีนั้น  ก็ยังคงดำเนินไป  มีเพียงตนเองเท่านั้นที่เห็นได้  สิ่งที่มี  ที่รู้  ก็ยังมี  ยังรู้อยู่  สิ่งที่ไม่มี  ไม่รู้  ก็ยังดำรงอยู่กับความรู้สึกตนเอง  ทั้งสองสิ่งที่มี  และไม่มี  ที่รู้  และไม่รู้กับความความรู้สึกของตนเองต่างหาก  ที่เธอต้องเดินเข้ามาดูจนเกิดรู้ได้เฉพาะตน  คำ  และภาษา  "ไม่มีอนัตตา"  จึงไม่ใช่สิ่งที่เป็นเธอ สิ่งที่ซับซ้อนที่จะชี้  และสะกิดให้พวกเธอดู  จึงต้องอาศัยการปรุงแต่งภาษา  ที่มี  ที่รู้  ของพวกเธอ  ฉะนั้นอย่าได้หลงใหลกับสิ่งที่ปรุงแต่งตามภาษากับเรื่องราวที่มีตรงนี้  เพราะสิ่งที่มี  ที่รู้ตรงนี้  ยังเป็นภาษาที่เธอเชื่อเอาเองว่า  "อนัตตา"  คือสิ่งที่ไม่มีตัวตน  แต่ตอนนี้  คำๆนี้  มีตัวเธอที่รู้ขึ้นแล้ว  ที่ได้จดจำเอามา  เธอจึงเดินทางออกมาไม่ได้กับภาษาที่เธอปรุงแต่ง  และผูกรัดตนเองเอาไว้

...โชคดี...%