ธรรมไม่ใช่เรื่องของเรา ไม่ใช่เรื่องของเขา  คนส่วนมากชอบทะเยอทะยานเกินความสามารถตนเอง  เหมือนถูกสนตะพายให้หลงไปกับความพอใจยินดีในสิ่งที่ไม่ใช่เรื่องราวตนเอง  ความแยบคายในธรรมชาติตนเองจึงมองเห็นได้ยาก  สมมุติที่ว่า  ธรรมไม่ใช่เรื่องของเรา  ไม่ใช่เรื่องของเขา  ใครได้ฟังก็อาจจะมีคำถามในใจคิดต่อไปอีก  เพราะภาษาแบบนี้ไม่เคยได้ยินจนคุ้นหูเลย  ลองรับฟัง  และทำความเข้าใจหันกลับมามองตนเองเสียใหม่  วางความทะเยอทะยานลงก่อนในสิ่งที่คาดหวังกับผลสำเร้จ เพราะความแยบคายในธรรมชาติเธอนั้นเข้าถึงได้ง่าย  หากว่าพวกเธอวางสิ่งที่คาดเดาเอาเองลงได้  เพราะการคาดเดาจะทำให้เกิดมีเรา  เป็นเรา  เป็นเธอ  เป็นคุณ  เป็นท่าน  เกิดเป็นตัวกูของกูขึ้น  แล้วก็มีตัวมึงขึ้นมา  เห็นได้ทันหรือยัง

...โชคดี...%

เหตุที่มี  เหตุที่ดับลง   เรื่องราวต่อไปนี้เป็นเพียงสมมุติที่ปรุงแต่งในภาษา  เป็นการชี้  และสะกิดเพื่อให้พวกเธอลองใช้ความรู้สึกของใครของมันทำความเข้าใจในแบบตนเอง  เหตุที่มีนั้นคือปัจจุบันความรู้สึกขณะหนึ่งของตนเอง  เป็นสิ่งที่มีอยู่รู้สึกได้ของทุกๆชีวิต  เกิดขึ้นเป็นคู่คือ  เกิดและดับอยู่อย่างนั้นผันแปรอยู่ตลอด  ไม่เคยหมดลงหรือหายไปไหน  เธอจึงแตะต้องกับเหตุตนเองไม่ได้  การดับเหตุจึงไม่ใช่การกระทำอย่างที่เธอเคยได้เล่าเรียนท่องจำมา  คำว่าดับต้นเหตุเป็นเพียงกุศโลบายที่ต้องใช้ความแยบคายในความรู้สึก  เห็นได้ถึงกฎของธรรมชาติที่ผันแปร  ไม่เข้าไปยึดมั่นถือมั่นกับเหตุที่มี  เพียงได้ดูและรู้ในความจริงที่ต้องเผชิญ  ไม่เป็นเจ้าของ  ไม่แตะต้องกับเหตุที่มี  ต้นเหตุที่มีจึงดับลงเอง  มีแค่นี้

...โชคดี...%

หมุดที่ปักไว้ในแก่น   หมุดที่ปักไว้ในแก่นเป็นการสมมุติให้มีภาษาขึ้นมา  เพราะสิ่งๆนี้นั้นเป็นนามธรรมที่ไม่มีภาษา  ไม่สามารถจะอธิบายได้  เรื่องต่อไปนี้  จึงเป็นเรื่องที่ทุกท่านจะต้องให้ความสำคัญ  เพราะต้องใช้ความรู้สึกล้วนๆของตนเองตามมาดู  สิ่งที่จะชี้ให้ดูนั้น  ที่พวกเธอจะต้องมีความเพียร  และความอดทนเป็นอย่างมาก  เพื่อเท่าทันกับรู้ถึงปัจจุบันที่กำลังจะผ่านไปของตนเอง  เมื่อไม่ทันถึงสิ่งที่รู้ของปัจจุบัน  ความรู้สึกของเธอนั้นจะเปลี่ยนไปทันที  เกิดเป็นความคิดขึ้นมาแทนที่  "ความคิดจึงเกิดเป็นผล  ที่เธอกำลังหลงไปกับสิ่งที่ผ่านมา  และสิ่งที่ยังมาไม่ถึง"  เข้าไปยึดมั่นผูกรัดโดยไม่รู้ตัว  ซึ่งเรื่องตรงนี้ที่เร็วมาก  หมุดที่ปักไว้ในแก่นเธอ  ได้เคลื่อนออกจากแก่นไปแล้ว  เพราะรู้เธอจึงคิดได้นั่นเอง

...โชคดี...%

ความคิดไม่ใช่ต้นเหตุ  ต้นเหตุคือเธอไม่รู้ ท่านผู้เจริญ  ท่านผู้ได้รับฟังเรื่องราวตรงนี้  อย่าใช้ทิฏฐิตนเองในการตัดสินผู้บรรยายเลย  ว่ามันผิดหรือถูก  เพราะภาษาที่นำมาใช้จนท่านเข้าใจได้อยู่ในขณะนี้  คือสมมุติภาษาเท่านั้น  สิ่งที่มุ่งเน้นสูงสุดก็คือเรื่องภายในกาย  มีอารมณ์  มีความรู้สึกเป็นตัวประกอบที่เป็นต้นเหตุ  เพราะสิ่งนี้ไม่มีภาษา  ไม่มีรูปที่จะใช้อธิบาย  เป็นนามธรรมที่แตะต้องไม่ได้  ท่านจึงต้องใช้ความคิดเดินตามมาดู  ความคิดจึงไม่ใช่ต้นเหตุ  แต่เป็นผลจากการปรุงแต่งให้มีให้รู้ขึ้นมาแทนความรู้สึกที่ซับซ้อน  จนเกิดเรื่องราวมากมายที่ท่านคิดได้  มองไม่เห็น  สาวไปไม่ถึงต้นเหตุตนเองซึ่งเป็นนามธรรม  และเป็นธรรมชาติเดิมแท้ที่เป็นจุดเริ่มต้น  คือตอนแรกเกิดก็ไม่มีไม่รู้อะไร  แต่สิ่งที่มีสิ่งรู้ในตอนนี้  จึงเป็นผลของความคิดนั่นเอง

...โชคดี...%

ศาสดาในตำรา  คือศาสดาของความเชื่อ  ท่านผู้เจริญ  ศาสดาผู้ล่วงลับไปนานแล้วกว่าสองพันห้าร้อยกว่าปี  ความรู้ทุกอย่างที่ท่านบอกกับตนเอง  ว่ารู้ถึงเขาอยู่ในตอนนี้  ท่านได้รู้อะไรบ้างที่เกี่ยวกับเขาได้จริงๆ  ณ ปัจจุบันนี้ท่านบอกกับตนเองว่ารู้  รู้ถึงหลักการ  รู้ในคำสอน  รู้ในตำรา  รู้ถึงเรื่องราวที่บอกเล่าถึงเขา  ท่านได้เคยพิสูจน์อะไรได้เองจริงๆหรือเปล่า  เคยคิดเอะใจบ้างหรือยังว่าตนเองโดนใครเขาหลอกมา  ศาสดาความเชื่อในตำรา  คือกรอบที่ท่านคิดได้ปรุงแต่งได้  ท่านกล้าพอที่จะคิดนอกกรอบเพื่อพิสูจน์ด้วยตนเองหรือยัง  เพราะศาสดาในตำราก็บอกไว้ว่า  "อย่าเชื่อกับอะไร"  เขาเองเป็นเพียงผู้บอกทางที่ทุกคนจะต้องค้นหา  "ทางตนเอง"  ตนจึงเป็นที่พึ่งของตน  คำเตือนก็มีเตือนเอาไว้  วิธีการจึงไม่สำคัญ  สิ่งสำคัญสูงสุดคือผลลัพธ์ความสำเร็จที่ตรงกัน  ได้พ้นทุกข์  หมดทุกข์ด้วยตนเอง  ฉะนั้นพวกเธอพร้อมจะตื่นจากความเชื่อได้เองหรือยัง  หรือจะหลงใหลผูกรัดตนเองกับศาสดาในตำราที่ยังเชื่ออยู่แบบเดิมๆอีก

...โชคดี...%

ตรัสรู้  (สมมุติ)   ท่านผู้เจริญทั้งหลาย  ท่านเข้าใจได้แล้วว่าตรัสรู้  คืออะไร  จึงไม่จำเป็นที่ผู้บรรยายต้องอธิบายตรัสรู้ให้มีความหมายเพิ่มขึ้นอีก  เพียงขอเสริมเพิ่มเติมในมุมมองที่มนุษย์ธรรมดาเห็นไม่ทันกับภาษา  ภาษาที่ว่าตรัสรู้นั้น  ก็ยังคือรูป  รูปจึงกินเนื้อที่ครอบคลุมทั้งหมด  และรูปได้แตกออกมาเป็นสองส่วน  คือรูปธรรม  และรูปนามธรรม  ทั้งสองสิ่งจึงเป็นสิ่งมี  ที่สมมุติให้มีขึ้นมาเพื่อใช้แทนความรู้สึก  ตรัสรู้ (สมมุติ)  คือรูปที่เป็นนามธรรม  ความเข้าใจได้ว่าตรัสรู้ตืออะไร  จึงเกิดมีเรื่องราว  เกิดเป็นรูปธรรมของภาษาที่ปรุงแต่งกันด้วยความพอใจ  ความพอใจคือกิเลสที่ละเอียดซ้อนอยู่ในอารมณ์  ตัวอารมณ์คือวิญญาณที่สร้างรูป  จึงเกิดมี  รูป  เวทนา  สัญญา  สังขาร  วิญญาณ  นำไปสู่การตรัสรู้ (สมมุติ)  ที่ไม่จบลง

...โชคดี...%

กาย เวทนา จิต ธรรม  ท่องได้ ช่วยตนเองได้หรือยัง   ท่านผู้เจริญทั้งหลาย   ท่านเข้าใจคำว่า  สติปัฏฐานสี่ได้แท้จริงแล้วหรือ  ว่าคือเรื่องราวอะไร  พวกท่านได้รับฟังแล้วหรือยังครับ  เรื่อง "ตรัสรู้"(สมมุติ)  ที่ข้าพเจ้าได้พูดเอาไว้  ทุกๆคนควรย้อนกลับไปฟัง  และทำความพื้นฐานของตนเองให้มากๆนะครับ  และควรรับฟังเรื่อง  รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ตอนหนึ่ง  และสองให้มากๆด้วยเช่นกัน  เพราะสติปัฏฐานสี่คือผลที่ปรุงแต่งสืบเนื่องต่อมาจากรูปที่เป็นจุดเริ่มต้น  โดยมีรูปกาย  รูปเวทนา รูปจิต  รูปธรรม  ที่ยังเป็นเป็นรูปที่รู้อยู่  เกิดสิ่งรับรู้ที่กระทบเชื่อมโยงต่อกันอยู่ภายในกาย  กายคือสังขารที่อาศัยของตนเอง  อย่าหลงติดกับอารมณ์ที่สร้างรูปนึกคิดเอาเองอยู่อีกเลย

...โชคดี...%

ธรรมที่รู้ถึงธรรมชาติคือพุทธะ   พุทธะคือความรู้สึกที่เห็นแจ้งแตกฉานของภายในกาย  จึงตื่นขึ้นจากการยึดมั่นของอารมณ์ที่สร้างรูป  เหมือนธรรมชาติความจริงที่รู้อยู่ภายในธรรมชาติตนเอง  ได้รู้ถึงทางตนเองจึงได้เบิกบาน  ความรู้สึกที่ไม่เข้าไปเกาะเกี่ยวใดๆกับรู้ในอารมณ์  เกิดความแตกฉาน  ที่เห็นถึงอารมณ์ที่สร้างรูปให้รู้  ทำให้เกิดมีเรื่องราวภายในธรรมชาติอยู่นั้น  ไม่มีหมดลง  ดวงตาจึงได้เห็นธรรมคือสิ่งที่ผันแปรตามเวลาที่เดินหน้า  สัจธรรมที่รู้ถึงอารมณ์ของธรรมชาติแท้จริง  จึงได้เป็นผู้รู้หมดรู้  ผู้ตื่นอยู่กับความจริง  ผู้เบิกบานอยู่เช่นนี้เอง

...โชคดี...%

วิญญาณคือสิ่งรู้ที่แตะต้องไม่ได้  ใช้จิตดูได้เท่านั้น   ท่านผู้เจริญ  อย่าเชื่อกับภาษาที่ท่านคิดได้อยู่ตรงนี้นะครับ  การชี้  และบรรยายเรื่องวิญญาณ  และจิต  คือสิ่งที่พวกท่านเข้าใจได้อยู้  ข้าพเจ้าจึงต้องอาศัยความเชื่อที่พวกท่านคิดได้มาขยายให้เห็นในสิ่งที่ความคิดของท่านเข้าไปไม่ถึง  และยังเห็นเองไม่ได้  เรื่องสิ่งรู้ที่แตะต้องไม่ได้  ดูได้เท่านั้น  ท่านต้องเปิดใจที่จะรับฟัง  และวางความเชื่อที่เก็บสะสมมานานเอาไว้ก่อน  เพราะความเชื่อ  ไม่ทำให้ใครพ้นทุกข์ได้แท้จริง  ความเชื่อนั้นคือผลที่มีแบบโลก  ต้นเหตุการหลุดพ้นคือต้องค้นหาความจริงตนเองให้เจอ  เรื่องพ้นทุกข์ตนเองจึงหมดลง

...โชคดี...%