Ep214. ธรรมสูงสุดคือแก่นธรรมตนเอง ที่ปรุงแต่งไม่ได้ (6july'65) 

Ep216. ไม่รู้สบายกว่ารู้ที่ผูกรัด (13july'65)

เจริญในธรรม ลองมารับฟังการชี้บรรยายธรรมในวันนี้นะครับ ตามหัวข้อข้างบน เธอลองปักหมุดแล้วทำความเข้าใจกับเนื้อหาแบบนี้ของใครของมัน ดูว่าเธอจะมีความเข้าใจในธรรมตนเองได้เพียงใด

...โชคดี...%

เจริญในธรรมท่านทั้งหลาย วันนี้ก็จะพูดหัวข้อธรรมตามเนื้อหาด้านบน พวกเธอลองทำความเข้าใจกับความรู้สึกตนเองให้มากๆ ความเชื่อที่เธอหลงยึด หลงติดจนผูกรัดตนเองทำให้ติดอยู่กับธรรมที่คิดได้ ส่วนธรรมชาติเดิมแท้นั้นของพวกเธอที่ให้ปักหมุดอยู่แก่นเป็นธรรมไม่ใช่สิ่งที่คิด พวกเธอไม่ต้องรีบร้อนที่จะเป็นสิ่งที่เป็นของตนเอง เดินตามมาดูเรื่อยๆ อย่าให้ความอยากมีอำนาจฤทธิ์เดชครอบงำความรู้สึกของเธอ

...โชคดี...%

เจริญในธรรมพวกเธอทั้งหลาย ทำความเข้าใจกับธรรมชาติที่มีอยู่ต่างพึ่งพาอาศัยร่วมกัน ของใครของมัน ทำความเข้าใจกับแก่นธรรมตนเองมาเรื่อยๆ เธอไม่ต้องรีบเร่ง จงดูผ่านรู้ผ่านสภาพธรรมตนเองออกมาให้ได้ก็พอ

...โชคดี...%

เจริญในธรรมท่านทั้งหลาย "ฟังธรรมไม่เข้าใจกลับได้เข้าถึงธรรม" การแสวงหาธรรมเพื่อเข้าถึงธรรมกลับไม่รู้ว่าธรรมคืออะไร เพราะไม่รู้...ไม่รู้นั่นแหละคือธรรมตนเองแต่มองเห็นไม่ได้ พวกเธอคงแปลกใจ ทุกคนบนโลกก็คงแปลกใจ ไม่รู้ ไม่มี หมด คือธรรมชาติแท้จริงของชีวิตทุกชีวิตอยู่แล้ว ง่ายแต่ยากที่จะผ่านความเชื่อของตนเองเข้าถึงความไม่รู้ ไม่มี หมดเรื่องราว จบภาระตนเองแบบโลก ได้เห็นเองว่า ฟังธรรมไม่เข้าใจกลับได้เข้าถึงธรรมตนเอง งง..งง..งง..ไหม

...โชคดี...%

ธรรมที่อยากได้แต่กลับไม่ได้เข้าถึงธรรม เพราะธรรมที่อยากได้เป็นสิ่งที่ทุกชีวิตเห็นได้ยาก ความอยากที่เห็นเองไม่ได้มาบดบังธรรมแท้ตนเองเอาไว้ ความเชื่อ ที่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ความเชื่อกับสิ่งที่เห็น จนเป็นความอยากที่ลุ่มหลง อยากได้ อยากมี อยากเป็น เกิดเป็นธรรมคู่ที่ปรุงแต่งกับตนเองอีก ที่ไม่อยากได้ ไม่อยากมี ไม่อยากเป็น อยากและไม่อยากจึงมีเธออยู่ ธรรมที่อยากได้แต่กลับไม่ได้เข้าถึงธรรม ก็เพราะเธอติดกับผลที่ตนเองปรุงแต่งเอาไว้ทั้งนั้น

...โชคดี...%

แก่นธรรมตนเอง เป็นสิ่งมีที่รู้ได้เฉพาะตน เธอได้อาศัยรู้ที่มีตามธรรมชาติ ที่มีร่วมกันเท่านั้น รู้ที่ไม่มีใครเป็นเจ้าของรู้ ขอให้พวกเธอจงรับฟัง ปักหมุดเอาไว้ในแก่นแบบไม่รู้ แล้วตามมาดูสิ่งที่ชี้ให้ดูแก่นธรรมตนเองของใครของมัน เพียงดูผ่านรู้ผ่านในธรรมชาติที่มีที่รู้ตรงนั้น ขอให้พวกเธอค่อยๆทำความเข้าใจกับแก่นธรรมภายในตนเอง ตามมาดูเรื่อยๆ เธอไม่ต้องรีบเร่ง

...โชคดี...%

เจริญในธรรมท่านทั้งหลาย เพราะรู้จึงติดอยู่ท่ามกลางความรู้สึกตนเอง มองเห็นได้ยากมาก ใครก็ชอบรู้ ไม่รู้จึงไม่มีใครชอบ เพราะเข้าถึงไม่ได้กับสิ่งไม่รู้ ไม่รู้จึงไม่มีใครกล่าว ใครสอน เพราะไม่รู้นั้น ไม่รู้ว่าจะสอนกันยังไง สอนให้รู้นั้นง่ายกว่า พวกเธอจึงติดอยู่กับรู้ รู้เท่าไหร่ถึงจะหมด หายสงสัยกับรู้ที่ตนเองชอบ สายใยที่คล้องรัดพวกเธอไว้อย่างหนาแน่นในรู้ของความรู้สึกตนเองจนพวกเธอจำรู้ อวดรู้ โชว์รู้ เกิดมีตัวตนรองรับ ถือตัวว่าเป็นคนเก่ง อวดดี เป็นความเห็นผิดติดเป็นสันดานเอาไว้กับสิ่งที่จำ อวด โชว์กับรู้ที่เชื่อจนปรุงแต่งเอาเองทุกอย่าง

...โชคดี...%

เจริญในธรรมพวกเธอทุกคน  หลงธรรมตนเองดีอยู่แล้วเพราะไม่รู้ ไม่รู้จึงไม่ปรุงแต่งรู้ที่เก็บสะสมเอาไว้ เพราะรู้เป็นสิ่งมีที่หลงเชื่อเขามา ปล่อยให้รู้ที่หลงเชื่อเขานั้นดำเนินต่อไป เพราะอย่างไรธรรมของเธอเป็นสิ่งไม่รู้อยู่แล้ว ไม่มี หมดลงเอง อุปมาเหมือนอดีตที่หลงทางติดอยู่กับรู้ที่เชื่อเขาไว้ จึงเก็บสะสมมา แต่ปัจจุบันได้หลงธรรมตนเองแบบไม่รู้ ทำให้รู้หมดลง หมดภาระ หมดหน้าที่ในรู้ ก็จบเรื่องราวตนเอง หลงธรรมตนเองดีอยู่แล้วตรงนี้ เธอจงหลงอยู่ในธรรมที่ไม่รู้ของตนเองต่อไป เธอจะได้กลับบ้านแบบงงๆด้วยตนเอง

...โชคดี...%

เจริญในธรรมท่านทั้งหลาย หลงธรรมตนเองดีอยู่แล้วเพราะปรุงแต่งไม่ได้ พวกเธอคงเห็นเองไม่ได้กับธรรมตนเองของด้านนี้ ซึ่งไม่ใช่เป็นภาษาคน ภาษาโลก หรือภาษาธรรม แต่สิ่งที่พวกเธอเห็นอยู่ ติดอยู่ หลงอยู่ คือธรรมด้านหน้า เป็นธรรมภาษาคน ภาษาโลก หรือภาษาธรรมที่เธอปรุงแต่งได้ในสิ่งที่เห็น จึงหลงติดอยู่กับธรรมในโลกทิพย์ของเธอ ปรุงแต่งเอง นึกคิดคาดเดาเอาเองได้ จงใช้ความรู้สึกภายในตนเองเดินทางมาดูให้แยบคายว่า หลงธรรมตนเองดีอยู่แล้วที่ปรุงแต่งไม่ได้ กับ หลงธรรมตนเองที่ปรุงแต่งได้ อย่างใดที่คู่ควรเหมาะสมกับเธอ

...โชคดี...%

พุทธะคือใคร  ก็คือเธอ คือคุณ คือท่าน ไงล่ะครับ รู้จักพุทธะได้จริงๆหรือยัง ที่ไม่ใช่ภาษาคน ภาษาธรรม ภาษาโลก หรือภาษาของศาสดา ลองตั้งใจฟัง ที่จะชี้ให้ดูในความรู้สึกภายในของเธอ ของคุณ ของท่าน แบบตัวใครตัวมัน เดินตามมาดูด้วยตนเอง

...โชคดี...%

ธรรมแท้คือเธอ ที่เธอเองก็ยังสงสัยอยู่ เป็นเพราะภาษาที่มีตรงนี้ได้ขวางเธอเอาไว้ เธอจึงอย่าเชื่อสนิทใจตามภาษา แต่แท้จริงแล้วคำว่า ธรรมแท้คือเธอ นั้นไม่มีใครจะอธิบายได้ นอกจากตัวเธอเอง จะรู้ขึ้นเองแบบของใครของมัน ธรรมแท้คือเธอ จึงไม่ต้องการคำอธิบาย แต่เป็นเธอที่รู้ได้เฉพาะตนนั่นเอง

...โชคดี...%

รู้จึงไม่หมด ไม่รู้จบ  เพราะติดรู้ รู้มามาก รู้แบบทางโลกก็ใช้ได้ในโลกของเธอ แต่ทางธรรมไม่มีภาษาโลกของเธอให้รู้ได้  เธอจงอยู่ในแบบของเธอคือ ไม่รู้ก็จบ หมดเรื่องราวลงเอง

...โชคดี...%

รู้เฉพาะตน  รู้ที่จะเป็นรู้ของใครของท่านเอง เธออย่าคาดเดาอะไรเอาเองไว้ล่วงหน้าไม่ได้ เหมือนคำว่า น่าจะหมด เหมือนไม่มีอะไร เหมือนว่าว่างแล้ว การจะเข้าถึงคำว่า "รู้เฉพาะตน" ได้เองนั้น ไม่มีใครจะอธิบายได้ หากยังอธิบายอะไรให้มีขึ้นมา ก็ยังเข้าไปไม่ถึงกับคำว่า รู้เฉพาะตน จึงเตือนพวกเธอเอาไว้ ว่าอย่าคาดคะเนเอง เดี๋ยวเธอจะหลงทางไปอีก รู้เฉพาะตนนั้นเธอรู้ก็ต่อเมื่อไปถึงได้จริงๆ เรื่องราวอะไรที่หมดลงเองในความรู้สึกเธอจะรู้ ไม่ใช่สิ่งนึกคิดคาดเดารู้ล่วงหน้าเอาไว้เอง

...โชคดี...%

รู้กลับไม่ดี ไม่รู้ดีอยู่แล้ว  เธอจะบอกว่าเธอรู้ธรรม แล้วธรรมที่รู้คืออะไร รู้ที่รู้มานั้นจะมีเรื่องราวทันที รู้กลับไม่ดี ที่ไม่ดี ก็เพราะยังมีเรื่องราวของเธออยู่ เพราะเธอยังจำได้ เชื่อตามปากเขาอยู่ จึงรู้ตามคำ ตามภาษาว่ารู้ เห็นได้เองหรือเปล่า รู้จนหลงใหลกับรู้ จนเป็นเจ้าของรู้เหมือนว่ารู้มีอยู่จริงๆ ก็อย่างที่บอกเอาไว้ว่า ไม่รู้ก็ไม่มี ไม่มีก็หมดเรื่องราวลงเอง ไม่มีอะไรให้รู้ก็ดีอยู่แล้ว 

หากความรู้สึกของเธอได้กลับด้านขึ้นเองอยู่พ้นน้ำ เธอจะได้เห็นเองว่า ไม่รู้ก็ดีแล้ว ไม่รู้ว่ารู้คืออะไร ภาษาว่า "รู้" ก็หายไปดับรู้ลงเอง เรื่องราวที่รู้ก็หมดลง เธอจะเข้าใจได้เองกับภาษาคนที่ว่า "รู้ ที่รู้ได้เฉพาะตนคือเธอ พบอิสระได้ด้วยตนเอง"

...โชคดี...%

ธรรมไม่มีเจ้าของ ชีวิตล้วนแต่ได้พึ่งพาอาศัยธรรมชาติที่มีร่วมกันเท่านั้น ธรรมชาติที่มีที่รู้นั้นผันแปรอยู่ตลอดเวลา คือความจริงที่มีที่เป็นอยู่เช่นนั้น เมื่อใดที่เธอเห็นได้เองตามที่บอกไว้นี้ เธอจะได้พบอิสระที่อยู่ร่วมกันกับธรรมชาติที่มีของตนเองอย่างมีความสุข ที่ไม่เข้าไปเป็นเจ้าของในสิ่งที่ผันแปร 

...โชคดี...%

ไม่รู้ไม่มีหมดลงเอง เธอรู้ได้เฉพาะตน ที่ไม่ต้องอธิบายอะไรอีกแล้ว หยุดที่จะแสวงหาลงเองได้แล้ว ก็จะเจอจุดจบที่ตนเองได้เคยสงสัยเอาไว้ แล้วเธอจะวางความสงสัยเอาไว้ที่เดิมได้เอง เมื่อเธอหมดความเป็นเจ้าของกับรู้ทุกอย่างลง

...โชคดี...%

พ้นความเชื่อก็ได้เห็นธรรม  ความเชื่อคือสิ่งมีคู่กับโลกที่มีอยู่มาก่อน ก่อนพวกเธอได้มาเกิดมีสภาพรูปทรงที่อาศัยตรงนี้ เธอเลยหลงอยู่ ติดอยู่ เป็นเจ้าของอยู่ เพราะรู้ ยากมากที่ใครจะหลุดพ้นออกมาได้มาเห็นธรรมด้วยตนเอง เพราะธรรมก็ยังเป็นความเชื่อ ที่เธอยังเชื่อเอาไว้อีก มีภาษาธรรมที่เธอยึดมั่น ยึดติด นึกคิดคาดเดาได้เอง เกิดเป็นเชื่อ ที่ซ้อนความรู้สึกของเธอเองที่เห็นได้ยาก แล้วเธอจะหลุดพ้นจากธรรมที่เชื่อเอาไว้ได้อย่างไร เมื่อยังมีความเชื่อที่ผูกรัดตนเองเอาไว้แบบเดิม

ลองมาฟังสิ่งที่จะชี้ให้ดู "พ้นความเชื่อก็ได้เห็นธรรมด้วยตนเอง" เธอลองเข้ามาพิสูจน์ความจริงในธรรมชาติตนเองกันดู ที่เธอต้องเห็นด้วยตนเองแบบของใครของมัน จึงจะพบอิสระหลุดพ้นได้เองแน่นอน

...โชคดี...%

พ้นความเชื่อก็ได้เห็นธรรม (ตอน2)  เธอลองเข้ามาพิสูจน์ความจริงในธรรมชาติของตนเอง ที่เธอต้องเห็นด้วยตนเอง เป็นผู้รู้เอง เข้าใจประจักษ์แจ้งขึ้นเอง แตกฉานในความรู้สึกแบบของใครของมัน เธอจะพบอิสระหลุดพ้นได้เองจากการตรัสรู้ จากนิพพานที่ไม่มีภาษา

...โชคดี...%